keşke bugün de senin annen bir melekti yavrum denebilecek kadar sanat kaygısı gütseydi. türk sineması artık hiç yoktan kötü filmler ortaya çıkarabilseydi. insanın sıkıla sıkıla da olsa izleyebileceği bir yapıt ortaya koysalardı da doya doya izleseydik dediğimdir.
sırf üç beş senede bir, eli sikinde dolaşmadan film yapabilen bir senaristin, bir yönetmenin filmi çıkacak da izleyeceğiz diye hala türk sineması diye beni direten alaturka modernlik anlayışım sağolsun. sinema gişelerinde vizyondaki beş türk filminden garanti dört tanesi komedi türündeyse, en ciddiyetli olan romantik dram filminde bile aralara izleyiciyi güldürmeye yönelik saçma sapan diyaloglar, tam türk tipi denebilecek aptalca espriler sıkıştırılıyorsa hala, sinema bitmiş demektir. halk için sanat amacına ulaşmıştır.
halk için olunca böyle oluyormuş yahu dimi. böyle bir ülkede halka yönelik sanatın anlamı budur. gerçi onu da yapmıyorlar doğru ya. afişler biz bu insanları nasıl güldürürüz de salonu doldururuz diye bas bas bağırıyor. bir sinemaya gidince insan pazara girmiş gibi hissediyor kendini. bir taraftan domates, bir taraftan patlıcan sesleri. türk sinemasının da artık pazar yerinden farkı pek kalmamış. teknoloji tarafında beyinleri uyuşturulmuş hayatının en anlamlı dakikalarını instagram resimleriyle avmlerden burger kinglere koşarak geçiren ey nesil. türk sineması sizin eserinizdir.
