Şu sıralar nereye kaçtığını merak ettiğim amaçtır.
Günün yarısı oturup duvarlara bakmak, pencereden dışarıyı süzmek ve muhtemelen yarın solacak sümbülümle konuşmakla geçiyor. Geleceğe dair istanbula gitmekten başka hiçbir planım yok zaten. Boş beleş bir hayat yaşıyorum. Ne mutluluğu kaldı ne de derdi. Hep böyle bir boşluk hissi. Ortada beklemek. Ne ileri gidiyorsun ne geri.
Ulaşılması olanaksız olsa dahi bir amaç şartmış insana.
