bize yaşattıklarından sonra yaşatacağı daha fazlası var dediğimiz, evimizin tek umuduymuşcasına sarıldığımız yazardır elif şafak. şehrin aynaları ile başladı elif şafakla yolculuğum. sonra o lezzet diğerlerini çağırdı başucumuza pinhanı bir baş dönmesi ile fırtınasında savrula savrula bitirdim. akabinde mahrem çaldı kapımı hiç ikiletmedim hemen buyur ettim içeriye o tanıdık tını yine dolaştı dimağımda. sonra hepimizin malumu bit palas. bir sabah uyandığımda keramet mumi keşke memiş efendiyi bile şaşırtan bir hızla evimin karşına kuruluvermişti bonbon palas. madama selam ettim hijyen tijene güldüm, mavi metrese üzüldüm. sonra o apartman geldiği hızla ve ansızın hiç haber vermeden kayboldu. arafta kalakaldım. yüzümü çevirmek istedikçe bir şans daha diyordu sanki biri. ama arafta kalışım çok uzun sürmedi. baba ve piç bilmediğim bir lisanda konuşmaya başladı benimle ne kadar susturmak istedimse nafile. ama sonra birden dili değişti aynı dili konuşmaya başladık ve uzunca bir yola koyulduk satır aralarında. zeliha kazancı, asya kazancı ve mustafa kazancının hayatına giren çıkan herkese selam ettim armanuş çakmaçıyanı karşılamaya bende gittim. ve sanki biraz toparlanmış gördüm elif shafakı. sanki zeliha kazancı mahremde bir yerlere gizlenmiş de el vermeyi beklermiş gibi destek olmuştu elif shafaka. velhasılı yolculuğumuz devam edecek belli ki. lastiklerden biri patlamış da olsa.
