Aynı çevrede vakit geçirip, aynı kendinizi anlatamadığınız insanlarla iletişime geçince baş gösteren hissiyat. Onca konuşma, onca bakışma bir süre sonra o kadar yorucu gelmeye başlıyor ki kendi benliğinizi dahi terk edeseniz geliyor.
Yalnız kalmak illet bir şey. Bir yandan o kadar güzel, o kadar huzurlu bir yandan canınızı sökercesine acılı. Bu iki durumun arasında bocalayan insan hem huzuru hem acıyı tadıyor. Sonuç olarak sıkıntı sebebiyle insanlardan uzaklaşıp yalnız kalmak yine zaman zaman sıkıntı doğuruyor.
Hayat garip.
