bugün ilk defa hiç tanımamış olmayı istedim seni. her şeye rağmen pişmanlık duymamıştım şimdiye kadar. ne değişti tam olarak bilmesem de mantıklı olarak bakmaya başladım artık. ne kadar saçmalamışım diyorum, kendimi bile bile uçuruma sürüklemiş gibiyim. senin bile yabancısı olduğun dünyana girmeye çalışmışım. her şey o kadar belli ediyomuş ki kendini... ben gözlerim açık inanmışım bir yalana, kendi masalıma dahil etmişim seni, görmek istediğimi görmek için zorlamışım. sen oraya ait olmadığını defalarca bana göstermene rağmen inanmamışım sana. Şimdi diyorum artık keşke bu yola hiç çıkmasaydım.Yaşamadan görememek değil benimkisi gördüğü halde inatla yaşamak, acı çekmeyi bile isteye. bir masala inanmak istedim ama atladığım bi nokta varmış, şimdi görüyorum, her masal güzel bitmiyomuş. sonunu bildiğim bi yolda yürüdüm ben senle, çocukluk işte yeni bi son yazarım sandım, sonra ne mi oldu sandığımı anladım. kaybetmeye alışkınım diye her seferinde kaybetmem mi gerekiyodu, bi kere de alışkın olmadığımı yaşasam?
