sözlük yazarlarının itirafları

ankara'da olduğum 3-4 gün boyunca belki onu görürüm diye sürekli sağa sola bakındım. gidebileceği yerlere gittim, saçma sapan insanları gördüm, bir keresinde onu gördüğümü sandım ama yok. başkalarını görüyorsam onu da görme şansım olmalı değil mi? ama çıkmıyor karşıma inatla, en görmek istemediğim türden insanlar çıkıyor tesadüfen, o çıkmıyor. bir açıklaması yok, mantıklı bir yanı yok, bir bok olacağı yok ama onu görmek istiyorum. evine gitmeyi bile düşündüm ama cesaret edemedim. onu bir kez daha görebilmeyi çok isterdim. aylar önce artık özgür olduğumu, içimde bir şey kalmadığını zannettim. bir süre rahattım da. ama bir gün hiç hesapta yokken yine geldi oturdu içime. eskisi gibi değil ama hala içimde bir şeyler var ve geçmiyor. ve hala olmayacağını bile bile bir gün beni sever mi diye bekliyorum. bir gün ne kadar sevdiğimi anlar mı, bir gün "biz" olabilir miyiz... bugün gel dese köpek gibi koşa koşa giderim biliyorum. keşke gel dese. ama demeyeceğini de biliyorum. benimki bozkırın ortasında gemi beklemek. gelmedi, gelmeyecek. keşke daha farklı olabilseydi.