söyleyecek çok şeyim var bu konuda. kazandığım bir çok deneyimden bahsedeyim. ama öncelikle; hiç de o kadar zor değildi be. tabi ilk gidişinde herkesin aklında bir soru işareti oluyor "ne yapıcam lan ben bilmediğim yerde?" diye. ama bir iki kere çarşı falan görüyorsun, üst dönemlerin melek de olsa boktan insanlar da olsa yardımcı oluyorlar biraz. paranı idare etmeyi öğreniyorsun ki hayatın boyunca lazım olacak. tek çocuk da olsan 24 kardeşin de olsa paylaşmayı bilmiyorsan öğreniyorsun. yurt boktan bir yerse çok değişik anıların oluyor, bizim yurt epey rahat bir yerdi gerçi ama yine de efsane anılarım var ve çok özlüyorum.
yurttayken anneni babanı ne kadar özlüyorsan ilk senenin ortasında eve gidince yurt arkadaşlarını da bir o kadar özlüyorsun çünkü onlar ailen haline geliyor. hatta ilk sene bir bitsin, eve git bak evde durmak nasıl batıyor insana. sen tek başına hayatta kalmayı öğrendin çünkü. evde önüne en sevdiğin yemek de gelse, anan babanı çok da özlesen, insan özgürlüğe alışınca daha fazlasını istiyor.
belki hala kendin para kazanmıyor olabilirsin ama gelen para nasıl idareli kullanılır, ay sonu nasıl aç kalınmaz, nasıl çamaşır yıkanır, nasıl ütü yapılır, eğer yurtta imkanın varsa nasıl yemek yapılır, arkadaşlarla insan gibi nasıl eğlenilir, efsane mühendislik kullanılarak nasıl sigara paketi saklanır, yurda nasıl içki sokulur, arkadaş nasıl seçilir ve benzeri bir çok yetenekle üniversite ve sonrası hayatına 1-0 önde başlıyorsun. muhteşem müzik kültürün oluyor yurttaki değişik insanlar sağ olsun. en eğlenceli doğum günlerini orada geçiriyorsun. karakterin orada şekilleniyor. insanların kültürlerine ve kişiliklerine saygı göstermeyi öğreniyorsun. kısacası hayatta edinebileceğin en değerli bilgileri yurtta edinmiş oluyorsun. ki derslerine her an yardımcı olabilecek insan bulmak cabası.
bu sene üniversiteye başladım, edirne'de fen lisesinde açık görüşlü ve saygılı insanların arasından kıbrıs'a geldim. burada da yalan söylemeyeyim, çok iyi insanlar var. hayatımda edinmediğim kadar arkadaş edindim ama hiçbiri lise yurdunda birlikte hayatı öğrendiğimiz arkadaşlarımın yerini tutmadı. ilk defa ev arkadaşlarım oldu, rastgele yan yana düşmüş 3 insan nasıl bu kadar iyi geçinebilir orası gizemini koruyor ve arkadaşlarımı cidden seviyorum. ama 4 sene yurtta yediğim içtiğim ayrı gitmemiş, her türlü tuhaflığıma ve kişiliğime alışmış insanlarla kurduğum temelleri sağlam ortamı deli gibi özlüyorum.
son olarak şunu söyleyeyim; taa türkiyenin kuzeybatısından geldim en güneye, kafamda tek bir korku yoktu. kendimi saçma sapan bir şehrin ortasında bulsam yolumu nasıl bulacağımı, kimlere güvenebileceğimi, başka bir ülkede telefon hattımı nasıl açtıracağımı, taksilerle nasıl kazıklanmayacağımı, en yakın durakları nasıl bulacağımı biliyorum. lisenin 4 senesinde efsane özgüven kazandım ve kendi başımın çaresine her yerde bakabiliyorum. bu da lisenin kısacık hayatımda edindiğim en değerli ders olmasını sağlıyor. ailemden ilk defa bu kadar uzakta kalıyorum ama bana sonuna kadar güveniyorlar çünkü kendi ayaklarım üzerinde durabileceğimi yıllarca kanıtladım onlara. daha ne isteyebilirim ki?
