ağır roman aslında bir filmden fazlasıdır. hayatın içinde kendinizi bulmak istediğinizde açıp açıp izleyeceğiniz bir yapıt. ilk izlediğim zamanlarda ortaokula henüz geçmemiştim, babam cdsini taktı baştaki cinsel sahneyi görüp kapattırdı. bende merak ettim. açtım izledim. o dönem pısırık bir çocuktum. herkesten dayak yiyen falan. daha sonra kısa bir sürede bıçkın bir delikanlıya dönmeye başladım. filmin etkisi gibiydi aslında. belimde ufacık yaşıma rağmen bıçağım ceplerimde jiletlerim vardı. daha sonraki günlerde biraz biraz büyüyüp artık lise zamanlarına geçmeye başladığımda dahada ilerledi. filmi belki çoktan unutmuştum. ilk suçumu işleyip beraat ettiğimde bu filmi izlemiştim tekrar, rastgele izlemiştim. rastgelmişti o an. sonra bende o adam gibi değişmişim. ilginç bir filmmiş dedim. kapattım. ama aklımda hala replikler dönüyordu "madde mi ağır mana mı" diye. ilerledi tonla olaylar yaralanmalar, yaralamalar, mahkemeler vs derken 19 yaş çattığında birini sevdik, ilk kez yanıma yatırıp izlediğim film ağır romandı. işin ilginç yanı filmin sonundaki gibi bir ihanetle o da gitti. çok tuhaftı. gittiğinde tekrar açtım filmi. sonuçta sevmiştim imamda olsa bir nikah vardı ve gitmişti. o gün bugündür o filmi ara ara açarım. kendi değişimimi izlerim. vücudumdaki bazı izleri, beynimdeki anıları görürüm. o adam ben olurum veya o adam ben olur... bilmiyorum... ama hayatın içinde kendinizi görmeyi isterseniz açın izleyin derim filmin bir noktasında illa siz varsınızdır. ve o kadar yıldan sonra anladım, madde ve mana sıralı... Madde olarak gelen mana kazandığı an tekrar maddeye dönebiliyor zaman içerisinde... O yüzden madde olmadan mana yakalanmaz, mana olmadan madde boşlukta kalır...
