biz insanlar tek taraflı olarak birini çok sevebiliriz ancak 'gerçek' aşk mükemmeliyetçi bir ifade biraz. bu yüzden gerçek aşk diyorsak iki tarafın da birbirine eşit oranda aşk duyduğu bir ilişki, kişilerin bir elmanın iki yarısını oluşturması, anahtar kilit gibi birbirini tamamlaması, gözlerinin kimseyi görmemesi ve ölene dek bunu sürdürebilme istekleri canlanır değil mi kafamızda? ve gerçek aşkın tanımının bu olduğuna kanaat getirirsek yaşadığımız dünyada olmadığı da aşikar.
malesef yoktur, gerekli duygusal bileşenler mevcutken birbirine rastlayan uyumlu insanlar vardır. biz de görünce ruh eşini bulmuş deriz onlar için fakat bu şansla alakalı olup daima sürecek büyülü bir durum değildir. olmadık bir durumda elmanın yarısı sanılan insanlar ayrılabilirler. hayatta sihire yer yoktur ve söz konusu sıkılgan, hormonlarının hizmetinde yaşayan beşeri varlıklar olunca muhteşem dediğimiz ilişki bile gerçek aşk kavramındaki o sonsuzluk ve dört dörtlük olma durumunu tam olarak karşılamaz. gerçek aşk hayatı çekilir kılmak için inanmak istediğimiz bir kavramdır. çünkü biz insanlar bu dahil birçok konu için bir nirvana sınırı koyup buna ulaşma arzusuyla yaşamayı severiz. hayatımızı anlamlandırmak için bunu yapmaya da mecburuz. yani gerçek aşk, mucizevi olaylara açlığımızdan uydurduğumuz bir şeydir.
sevgi, bağlılık, aşk vb. manevi kavramların hayatta karşılığı vardır, evet. fakat yeri geldiğinde çok abartılı, coşkulu şekilde yaşasak da bunlar geçici, dönüşebilen, değişebilen, olağan duygulardır. hiçbiri efsanevi, doğaüstü değildirler. neyse. her ne kadar hevesinizi kursağınızda bıraksam da inanmaya devam edin. yanılmak isterim.
