baştan sona sıkan film. allahım şu şebnem denen kadını ben mi sevemedim bir tek? o nasıl bir iticilik. ismail abinin olduğu kısım aralarındaki en ipe sapa gelir olanıydı. canım ailem'in seyhan'ına nolmuş öyle arkadaş! vay vay vay. çok mu çok olmuş?
filmin sonlarına doğru ayağını burkan taksicinin karısıyla ilgili aklımızı alacak çok ilginç, dramatik bir olay olduğunu düşündüm ve umutla sonunu beklemeye başladım. burada biraz leyla ile mecnun tarzı beklemiştim. eğer sonuna dram koysalardı belki en azından şaşırırdık. mesela taksicinin bir karısı yoktu. falan filan. bir tek sonundan umutluydum. dumur olmak istiyordum. olmadım.
bir de şunu eklemeliyim. bu ayağını burkan taksiciyle şebnem, hala oynuyor mu bilmiyorum, bir dizide beraber oynadılar. filmde buna bir gönderme var. filmin yönetmeni bakkaldaki televizyonda çıkıyor, oraya da bir espri sıkıştırmışlar. şimdi böyle minik tatlı espriler ancak yaptığınız iş güzelse izleyicinin hoşuna gidiyor. işin içi boş olduğu zaman biz olayın çok çok dışında kalıyoruz. sanki bir grup adam toplanmışınız, kendinizi ilgilendiren espriler yapıyorsunuz, biz daha da gülemiyoruz. onu sadece kendinize güvendiğiniz işlerde yapın lütfen.
