asuregibisurat

sabah ışıkları yanana kadar güneşin de yukarısında, hayatın etek uçlarında gezinen kadın. yavaş yavaş değil aheste aheste değdi ayak uçları yeryüzüne. davulun durup aşırı eko yüklü gitarın tek başına çaldığı o kısacık on saniye gibi, bitmek bilmedi getirdiği iyilik. göz bebekleri -neşe müsrifi gibi- güneşten de sıcaktı.

elektrik çarpmış gibi titreyen beyaz elleriyle sever, yol gösterir, sevindirir. ne tarafa doğru gitmem gerektiğini bilmediğim vakit utandığımı belli etmemek için hemen onun yağmur ormanlarına geri dönerim. onunla olmak öyle büyülü bir şey ki, o olmayı gerektirir derinlerde. her şeyi darmadağın eden bir fırtınadan önce hışımla gürleyen arşa, ikiziymiş gibi benzer bir fonda aheste aheste yürümeyi zorunlu kılar.

kadifeden bir yeryüzünde yürümesi ve hiçbir zaman zamanın esiri olmaması dileğiyle...