hikmet benol

albayım insan içini susturamıyor bu gecekonduda.her köşeden hikmetler çıkıyor konuşuyor. anıları açıyorlar sonra dönüp gelecekten konuşuyorlar. bana bi bardak çayı çok görüyorlar albayım. tat bırakmıyorlar ağzımda. camları açıyorum buz gibi soğuk gece esintisi giriyor içeri. hikmetler kayboluyor. gerçek olmadıkları besbelli albayım onlar soğuk sevmiyorlar. sevgi geliyor camın kenarına, herzamanki üşüyeceğini düşünüyorum. koltukta battaniyesinde uyuyordu. camı kapatmamı isteyecekti ki beni görünce sustu. yüzümün beyazlığı onu korkutmuş olmalı. albayım dönüp dumrullara bakıyorum neden farklıyız böyle. nerden itibaren değişiyor kavgamız bizim. hayat kimlerle kavgalı anlamaya çalışıyorum. düşüncelere kan giriyor burada hep.