Baba gittikten sonra öyle bir boşluk kalır ki insanın içinde tarifi imkansız..
Dil susar , kelimeler yetmez öyle bir yeri doldurulamazlık kalır..
Birini seversin.. Hem sevgili olur , hem arkadaş , biraz da baba , çok az ama..
Yerine koyamazsın, yine de gölgesi yeter ;Seviyorsan, sevdiğinin..
Ama sevilmediğini anladığın anda , seni tozlu bir rafa kaldırdığında acırsın..
En çokta kendine..
Çünkü sen o koca boşluğu onunla kapatmaya çalışmışsındır..
O hayatın acımasız , yakan güneşinde onun gölgesine sığınmışsındır..
Öyle ki arkanı dönmüşsündür hiç korkmadan , acaba demeden..
Herkes gibi o da gider ..
işte o zaman anlarsın , babanın bıraktığı boşluğu başka hiç bir erkek dolduramaz..
Kendine kızar , durursun..
