Aşağıdaki yazıdan alıntıladığım sözleri sarf éden bir kişi, önce bu diyeceklerini bir araştırmalıdır. Özellikle kendine araştırmacı gazeteci diyorsa ve tarih konusunda konuşacak yazacak veya programlar yapacak özgüveni varsa...
Öncelikle Türk damgaları, iskandinav runlarına sırf benzedikleri için runic adını almışlardır. Bu adı aldıklarında henüz Türk damgalarınıñ Türkçe olduğunu bile bilmiyorlardı (V. Thomsen, çözene dek). Bu benzerlik şaşırtıcı olsa da, Türk damgalarındaki damgalar, şekil olarak karşılık geldikleri heceyi anlatmaktadır. Örneğin ok* sözcüğünü "ok" biçiminde bir damgayla, er* sözcüğünü "adam" biçiminde bir damgayla, ay* sözcüğünü "yarım ay" biçimindeki bir damgayla, at* sözcüğünü "at üzerine binmiş kişi" biçimindeki bir damgayla gösteriyorlardı. Oysa bu damgalarıñ aşırı bir benzeri iskandinav runlarında da bulunmaktadır ancak şeklen bir bağlamı bulunmamaktadır.
Zaten ilk çözüldüğü 1893 yılından béri, Batılı veya Doğulu hiçbir dilbilimci, bu durumu inkâr étmemiş, tersine, bazıları daha deriñ bağlamlar aramıştır (örneğin Hunlarıñ Avrupa'ya olan akınları soñucunda iskandinavlarıñ bu damgaları bizden almış olması gibi).
Kısaca Murat Bardakçı, doğru düzgün bir şey bilmediği bir konuda atıp tutmuştur. Kendi siyâsî veya menfî görüşü için insanları yañlış yönlendirmiştir. Niyetini okumak amacında değilim ancak burada ciddî bir yañlış varken kimse yanıt vérmezse sorun var démektir.
Tarihte biz Türkler kadar farklı alfabeler benimseyen ve yazısını değiştiren başka bir millet bulmak zordur. Bin küsur sene boyunca defalarca yazımızı değiştirmiş, başka milletlerin alfabelerini alıp kullanmışızdır ama kendimize ait, bize mahsus bir alfabeye hiçbir zaman sahip olmamışızdır. Meselâ, Orhun Abidelerinde kullanılmış olan ve millî alfabe olduğunu zannettiğimiz yazı da runik denen bir alfabe biçimidir ve o devirde dünyanın değişik bölgelerinde bu temele dayalı benzer yazılar kullanılmıştır.
