şimdi adı akla gelmeyen bir filmde (zoraki kahraman olabilir) "hepimiz çocukken önemli biri olacağımızı düşünürüz ama hiçbirimiz bi bok olamayız" diyordu. hepimiz bunu yaşadık belki de hala da yaşıyoruz. hayattan, yaşadıklarımızdan intikam alma duygusu her tarafımızda büyüyüp yeşermeye devam ediyor. geçmişimizdeki küçük, görece başarılar ağzımızda geviş getirilen küçük hikayelerden başka bir şey değil ama "ben" hala bunların sayesinde ayakta kalıyor. ama yönetmen yine de umut veriyor bize yine de olabilir diyor. porno, şiddet ve gökdelenler arasında kalmış insan bilinci çözümü yok etmekte görüyor. bu sarmal kendini imhaya kadar gidiyor. biz de taksiciye, yaptıklarına kesit kesit hayranlık duysak onun için üzülsek onu düşünsek de içinde bulunduğumuz bok çukuru taksicinin yaşamından daha beter farkında bile değiliz.
