Çağan Irmak'ın 70'li yıllar ile günümüzü müzik kanalıyla buluşturan filmi.
Film için bir iki kelimelik bir tanım bulursak sanırım en doğrusu 'düşük yoğunluklu duygusal film' olur. Çağan Irmak'ın Babam ve Oğlum, Ulak, Dedemin insanları, Issız adam filmlerinden oldukça geride aslında. Nasıl diyeyim bir yemek olsa tuzu az katılmış ya da baharatı eksik diyebilirim, ama sunumu güzel tabi ki. iki Çağan Irmak geleneği bu filmde de devam ediyor. Nostalji ve geçmişiyle problemli tip. Ancak bu defa samimi olmadığından mıdır, çok tekrarlandığından mıdır bilmem ama tat vermiyor bu kesin. Zaten filmde öyle bir hava var ki Çağan Irmak da bir yerde sıkılıp senaryoyu sonlandırmış gibi. O tadı kendisi bile alamamış sanki.
Oyunculuklar ise inanılmaz düzeyde. Hümeyra, Farah zeynep abdullah, Mehmet günsur, ışıl Yücesoy, gözde çığacı ayrı ayrı başarılı. Özellikle Hanife (ışıl Yücesoy) ve hatice (Hümeyra) nın alevli bir şekilde tartıştıkları sahne adeta ders niteliğinde
Film ayrıca yetmişli yılların müziklerine ve yapımcılarına taklit, özgünlükten uzak olduğuna dair ince göndermelerde bulunuyor. Haksız da değil aslında günümüzde efsane diye nitelendirdiğimiz bir çok sanatçı o dönem yabancı şarkılara türkçe söz yazıp ünlenmiş kişiler.
Film bir mesaj vermek istiyor mu bilmiyorum ama bir mesaj vermek isterse o da hayallerimizi gerçekleştirmek için kesinlikle cesur olmak gerektiği olabilir.
Ha bir de müziklere değinelim. Şarkılar fena değil ama bir ıssız adam şarkıları değil elbette, çaldığında dinlenir evet ama filmden çıkar çıkmaz sağdan Soldan şarkıları aratacak kadar da sevilesi değil.
