babanın ölmesi

ömrü hayatımda taddığım en çok koyan, en tarifi olmaz acıdır be sözlük.

6 sene önce konmuştu teşhisi kanserdi babam, ard arda birkaç ameliyat geçirmişti, o zaman yaşım küçük, idrakım ise kıttı. o zaman bu kadar korkmamıştım, belki de bu kadar sevmiyordum onu o zaman.

6 sene boyunca mücadele etti benim canım babam, 6 sene boyunca gitmediği doktor, almadığı ilaç, kemoterapi kalmadı. insan alışıyordu be sözlük, bak yaşıyor babam, birgün kurtalacak diyordum. olmadı.

çocuk gibiydi babam, telefonuyla sürekli oynar, tango'dan beni arar konuşmaya çalışır, en alakasız zamanlarda arar alakasız birşey söylerdi. ben ise çoğu zaman vakit bulamazdım onu ziyaret etmeye. yalnızdı, kimsesizdi, ne doğru dürüst bir dostu ne bir akrabası.

ne zaman bize kızsa "babanızın kıymetini ölünce anlayacaksınız" derdi. o zaman "aman baba" derdik, biz zaten biliyoruz kıymetini. bilmiyorduk.

son birkaç hafta kanserinde etkisiyle gördüğü halüsinasyonlar, sürekli bizden yardım istemesi, aslan gibi adamın zayıflayıp kuş kadar kalması ve sonunda iflas eden bir beden...

3 gün önceydi...
"babam dua et, kurtalacaksın" demiştim, o da dua etmeye başlamıştı.
"allah'ım sen beni iyileştir."
"allah'ım benimle uğraşan düşmanlarıma fırsat verme." (en hasta halinde bile onu davalarla uğraştıran ahlaksız insanlar için)
"allah'ım beni kızlarımdan ayırma"
"ne olur beni onlardan ayırma."

babam benim, canım!
sahip olduğum herşeyi verirdim ki, bir kez olsun daha sana sımsıkı sarılabilmek, seninle bir kez daha oturup sohbet edebilmek.
gülüp, eğlenmek. geçirdiğimiz zamanın değerini bilmek için.

bunu okuyan herkes,
size yalvarırım,
gidin babanıza sımsıkı sarılın.

bir gün o gittiğinizde yaşadığınız o boşluk varya o boşluk,
ömrü hayatınızdaki en büyük boşluk olacak.

karşıyaka'nın güzel delikanlısı,
canım babam!

allah rahmet eylesin,
allah bizi ahirette kavuştursun.

seni çok seviyorum.
çok.