sürekli ölümü düşünmek

sonunda dünya ve hayatla ilgili her şeyin absürt geleceği bir yola çıkmaktır.
sonunda bu uyumsuzluk ya yaşamın nafile olduğuna karar verip intiharı düşündürür insana, camus'un dediği gibi her şeyden önce sorulması gereken soru "hayat yaşamaya değer mi değil mi?" cevaplanması gereken en büyük felsefi soru "intihar" mıdır?

bunu duymaya başlayan insan yoluna devam edebilirse yol ikiye ayrılır yeniden, böyle bir yaşama "başkaldırı" yollardan biri
ya da bu düzenin kurallarına boyun eğmiş, her sabah o büyük kayayı o dağın tepesine çıkartıp akşam olunca dağın tepesinden aşağıya yuvarlamaya mahkum sisisof gibi günleri anlamsızlık ve umutsuzluk içinde tüketmek ve sonun bir an önce gelmesini beklemek.

bu sonuncular için ölümü düşünmek mutluluk verici bir şeydir.