tek başına olsa pek güzel olamayacak bir filmken, üçleme içinde ait olduğu yerde tüm güzelliğiyle var olmaktadır. diğer iki filmin zarafetine yaklaşamıyor tabii, manzaradan ziyade diyaloglara ve karakterlere odaklanıyoruz. yönetmen yaşlanmış, julie delpy ve ethan hawke yaşlanmış, karakterlerin arasındaki ilişki yaşlanmış. ama kötü mü olmuş, hayır. tam aksine filmden bir şeyler götürmüş ama gerçeklik katmış. filmden bir replikle özetlemek gerekirse "it's not perfect but it's real" olmuş.
filmde gözümüze gözümüze sokulan julie delpy'nin memeleri mevzusuna girmeye gerek bile duymuyorum. ne gerek vardı? kadın gençken ve çok daha güzelken bile dahil edilmemiş çıplaklığın filmde yeri yoktu sanki. en azından bu kadar uzun süre için yoktu.
edit: belirtmeden geçemeyeceğim, filmde içine düştüğü sylvia plath sendromunda celine'e oldukça hak versem de bir süre sonra o kadar şirretleşti ki jesse'ye acımadım değil.
