Tarih geçmişlerin bilgisi değildir. Tarih bundan önce meydana gelmiş olaylar toplamı değildir. Tarih belli bir çağdaki bağımsız kültürleri, bağımsız medeniyetleri, bağımsız toplumları, belirli kavim, millet ve ırkları incelemek değildir. Hatta tarih farklı zaman ve devirler boyunca ortaya çıkan gerçekliklerin çeşitli değişim ve dönüşümleri hakkında bilgi de değildir. Tarih, örneğin edebiyat tarihi, bir yazar, şair veya sanatkârın tarihçi namına geçmişte var olan unsurları seçerek yarattığı ve kendi zevk, inanç ve ülküsüne göre belli bir şekil, yön ve mana verdiği şiir veya sanat değildir. Tarih, ibret aynası değildir. Tarih olmuş bitmiş bir şeyden bahsetmek değildir. Tarih şimdiki zamanı meydana getirmiş olan bir geçmiştir. Tarih, geleceğe doğru akış halinde olan bir harekettir; tarih insan türünün ömrüdür. Bir insan tekinin ömründe yaşadığı yıllar boyunca doğumundan şu ana kadar biçimlenip şahsiyet kazandığı bir gerçeklik olması gibi, insan türü de ömrü boyunca, yani yaşadığı tarih içerisinde şimdiki şekline erişmiştir. Dolayısıyla tarih mübalağacı olmaz; egzistansiyalistlerin diliyle söylersek; insan, tarihte mahiyet kazanan bir varlıktır.
Eski Türklerin Bozkırlar coğrafyasında at ve demir üzerine kurulu, kendilerine has bir kültür ortaya koydukları herhâlde bilinir. Fakat bu demirin ve atın mevcut olduğu her yerde böyle bir kültürün doğup gelişeceği manasına gelmez. Nitekim sonraki asırlarda, hem de aynı coğrafi bölge, her iki unsura sahip olan başka kavimler farklı kültür tiplerinde yaşamaya devam etmişlerdir. Çünkü bir kültürün meydana gelmesi için yalnız maddi imkân ve iktisadi faktörler etkili değildir. insan unsuru da bunda etkili olur. Bozkır kültürünü ortaya koyan Türklerin kedilerine has bir düşünce sistemi ve ahlak anlayışına sahiptiler.
Eski Türklere at, insan düşüncesini ve ruhunu okşayan iki beşerî imkân sağlamıştır: Biri, at üstünde insanın kendini başkalarından daha üstün hissetmesi, ikincisi atın hızı sebebi ile kısa zamanda istenilen yere ulaşabilme isteğinin tatmini. Bozkırlı Türkler tarihte bunları gerçekleştiren ilk topluluktur. Birincisi, yani üstünlük duygusu üniversel devlet anlayışının desteği ile eski Türkte, O. Menghin in ifadesi ile beylik gururu nu uyandırıyor, ikincisi de geniş ufuklara hükmetme arzusunu kamçılıyordu. Bunu gerçekleştirebilmek için ihtiyaç duyulan demir ise mevud idi.
