ne zaman kaleminden dökülenleri okusam aklımda anıları acılarla dolu olan bir kız portresi belirir ve bir şeyler anlatmaya başlar.
Herhangi Bir yazarın bir eserini okursun, o eserdeki kelimelerin altında kendi duyguları titrer durur ve hafiften o duygulara dair ses verir. Kulağını iyice açarsan o duyguyu işitirsin.
Ne zaman kulağımı Nazan Bekiroğlu'nun eserlerindeki kelimelerin altına dayasam , duyduklarım mutsuzluğa karşı direnen acı ve kederin yorgunlukları oluyor. "acı ve keder mutsuzluğa nasıl direniyor, onlar zaten mutsuz olmaz mı?" diye sorarsanız bence Nazan Hanım'ın acısı ve kederi tevekkül makamına ermiş. Tevekkül makamına eremeyen hâl, o hâli taşıyana yük olur. Tabi tevekkül makamı kolay bir makam değildir; fakat Nazan Hanım acı ve kederi için bana bu makamı anımsatıyor..
