baskasinin sahasinda baskasiyla top oynamak gibidir. kafasi attiginda, top benim vermiyorum iste diyebilir yazar. sahasinin sinirlarina cizgiler cekmeyen yazarlar vardir sonra. koskoca cimenlik alanda bir oraya bir buraya kosturur durur insani. bazisi tek pas oynar, cok sikicidir bunlar. ornekler artar, kitaplar kadar, okuyanlar kadar, okumalar kadar..
ama onemli olan, kitap okurken baskasinin sahasinda baskasinin topuyla oynadigimizdir. ha, schopenhauer'a sorarsan, okuyucunun kale arkasinda oyunu izleyip, ne zaman girecegim diye bosuna bekleyen muzmin yedek oldugunu soyler. ama kendi icinde tutarsiz bi dusunce bu, tabi tum felsefesini nazara aldigimizda.
