niye göremedin kendini? neden baban annene şiddet uygularken izledin sadece? neden o kadar çok küçüktün, neden? annen ağlarken teselli etmek için yanına gidince neden onu durduramadın, sen de ağlamaya başladın? peki ya aynı adam ablanı yerden yere saçından sürüklerken çok mu küçüktün? utanmadın mı insanlığından, Şansından? demedin mi hiç "ah daha erken gelseydim şu dünyaya" diye? peki büyüyünce devam eden o siddetlerin önüne siper ettin kendini, aferin.
ya aynı adam bunların yanında bir hiç olan tartışmaya senle beraber girince sen ne yaptın? geçmişin aklına geldi, iki kelime edip ağlamaya başladın. annen sana "ağlak" dedi. sen onların üzüntüsünü tekrar hatırladığın için ağladın ancak bunu onlar hiçbir zaman bilmedi. her seferinde ağladın, cevabını veremeden yutkundun, hakaretler yedin yine sustun.
sevgiden mahrum büyüdün. evet belki istediklerin oldu, ihtiyaçların giderildi ancak o anları yaşamış olan seni eksilere sürükledi. sonra yaşadıkların o durumun yanında ihmal edilir hale geldi.
sonra farkettin ki sevilme duygusu çok pahalı senin için, sevme duygusuna yöneldin. Çünkü ücretsizdi, yolda geçen herhangi birini umarsızca sevebilirdin, ömrünü adamayı teklif edebilirdin ki yaptın da. tam gözlerini açtığında bir kız çıktı karşına. sevdin onu, çok sevdin ama 4 sene boyunca hep uzaktan sevdin. gidip tek kelime söylemedin ona. Çünkü sevilme duygusunu bilmiyordun ve ne olduğunu bilmediğin bir duygudan korkuyordun ki hala daha korkuyorsun.
Şimdi ise gelmiş bana "güzel bir hayat için uğraşıyorum" diyorsun. kusura bakma da sen bu geçmişle nah güzel gelecek bulursun.
