1-2 sene önce diyelim bu olaya, yurtta kalıyorum. Gece 12-1 gibi, oda arkadaşım E, (şu an yazdığım bir hikaye sebebiyle adını burada belirtmiyorum) "Ben uyuyorum" dedi. "Neye uyuyorsun ya? Tavuk! (Neye uyuyosun.. Türkçemin güzellileri)" dedim ama, Yok ben yorgunum da gak da guk da diyerek gitti yattı yatağa. Bende kulaklığımı taktım, artık o an ne yapıyorsam onu yapmaya devam ettim. Kısa bir bilgi; Oda arkadaşım E, korkak bir çocuktur. Odaya böcek girdi diye beni kaldırdı bir kere, öldürdüm, öyle yatabildi. Bu onun için normal bir korku, öyle anlayın. Birde aşırı korktuğu ruhlar alemi var. O konuya onun yanında hiç giremiyoruz bile. Neyse saat 3 gibi, benim de uykum geldi, lapattım bilgisayarı yatağa geçtim.
Sırt üstü, kafam da duvara dönük yattım yatağa, öyle uyumayı bekliyordum sözlük. Tam da dalıyordum sanki, kapı açıldı. Biz kapıyı hiç kitlemedik kaldığımız süre boyunca, hiç bir hırsızlık olayı ile de karşılaşmadık, bu yüzden hep açık bırakırız. Benim gözler açıldı tabi, birisi kapıyı açtı ama, başka ses yok. Birkaç saniye geçti, kapı kapandı. Herhalde ya biri kapıyı şaşırdı uykulu uykulu, ya da görebli kontrol etmeye gelmiştir falan diye düşündüm. Neyse ya yatayım derken, odada birisinin yürüme sesleri geldi. insanın o an kafasından binlerce şey geçiyor, "Bu kim la şimdi?" "Hırsız falan mı?" "uyurgezer mi?" Ben bütün bu korkunç olasılıkları düşünürken, ki normalde de çekinmem sevgili sözlük, ama gözlerimi açıp da noluyor diye bakamadım. Korktum gerçekten de. Bu sesler odanın ortasından gelmeye devam etti, sanki odanın içinde daire çiziyordu. Yatağımın yanında, hemen dolaba yakın benim kılıcım durur. (Gerçekten de durur, manyak falan da değilim) Elimi hafif hafif attım oraya doğru ki, yani onu alırsam kendime güveneğim biliyorum. Dostlar ben daha elimi oynattığım anda, o ayak sesleri hızlıca yanıma kadar geldi. Abi yani bunun anlatamazsın, bu yaşanır, resmen ölüyordum korkudan. Hiç kıpırdamadım ki beni uyuyor falan sansın diye ama, nafileymiş.
Sanki bir dirsek, belime bastırdı. Yani ancak böyle kelimelere dökebiliyorum. Kaskatı kesildim. Üstüme bastırıyordu. Artık ne olacaksa olacak zaten diyip, kalkıp kendimi savunmak istedim ama, kıpırdayamıyordum. Dostlar, adamı ya da artık her neyse onu, başımın arkasında hissettim. Birşeyler söylemeye başladı, abartmıyorum sözlük, ben hayatımda bu kadar üşümedim. Konuşuyordu, anlatıyordu, ama ben hiçbirşey anlamadım. Kelimeler mantıksızdı demek istemiyorum,, çünkü olaydan 5 dakika sonra ne söylediğini hatırlamak istediğimde hatırlayamadığımı gördüm. Unutmuştum. Konuşmasını bitirince üzerimdeki ağırlık kaltı. Saniyeler değil, saliseler içinde ayağa kalkıp ışığı yaktım. Hiçbirşey yok.. Kapı kapalıydı, hemen açtım, kimse yok.. Yatağa oturdum, E'yi kaldıramyı düşündüm ama, herhalde ölürdü korkudan. Yapacak birşeyim yoktu. Sabaha kadar, güneşi görene kadar tüm ışıkları açıp oturdum. O odadan da 1 ay sonra taşındık.
