en sevdiğim iki şiirden birisi. diğeri için *
varoluş trajedimizi anlatan en iyi eserdir bana kalırsa. hepimiz tanrı kalmışızdır artık. kendi değerlerimizi yaratabilecek kıvama gelmiş olsak da, "ucuz özgürlükten"* birilerine sığınmak isteriz. Cansever, tanrının ölümüyle insanın yüceliğe kavuşacağını düşünmez. O, upuzun bardaklara sığınır, kendisini sıkıştıran zamandan, sonsuzdan kurtulmak için "sarhoş olur" Baudelaire'in deyimiyle. Eğer ölümü Stoacılar gibi kabullenseydi, ya da camus gibi anlamsızlığa sahip çıksaydı bir şair olamazdı belki de. Anlamsızlık ve ölüm onun şiirini besleyen biricik kaynaklardır. Tıpkı rilke gibi, dizelerini yaşamın boşluğundan çıkarır edip cansever.
insanın varoluş sıkıntısına şundan daha güzel değinen bir dize var mıdır acaba:
"geceye değgin bir ölümlünün
kendini tanrıya yok dedirtmesi"
