nihal atsız'ın Cihan harbi sonrası anadolu'nun bir çok köşesinde yaşanan durumu özetlediği güzel öyküsü.
"ihtiyar baba bakıyor: karşıda, karşılamaya geleni olmayan boynu bükük bir nefer. Bakışıyorlar ve anlaşıyorlar. Dertli gönüller çabuk anlaşır. Baba soruyor: Evlât! Benim oğlum acaba neye gelmiyor? Beriki acı acı gülümsüyor: Orda kalmıştır baba! Orası neresi oğul? Asker soluyor ve mırıldanıyor.
Er meydanı! ihtiyarın yüzünde ne bir çizgi, gözlerinde ne bir gayz, yalnız iki damla gözyaşı. Ve torununun elinden tutuyor: 'Haydi kızım gidelim' diyor: Sonra askere soruyor: sen gelmeyecek misin? O yine gülüyor: Nereye gelecekmişim? Bekleyenim yok ki! ihtiyar baba ve küçük kız torun el ele tutuşuyorlar ve fırtına azıyor."
