başkasının adına utanmak

birisi oturup gitar, saz çaldığı zaman yaşanabilir.

bana öyle oluyor. evet, itiraf ediyorum; birisi kalabalık bir ortamda oturup saz veya gitar çaldığı zaman ben resmen yerin dibine giriyorum. uzaklaşmak istiyorum o ortamdan, yani telefona bakmak istiyorum. etrafıma bakıyorum ama yok. o utanma hissini atamıyorum içimden. sebepsiz yere utanıyorum kendi kendime. oysa ortada utanılacak bir durum yok, herşey gayet normal. birisi çıkmış, bir sürü kişinin ortasında saz veya gitar çalıyor. o ortamda bundan normal birşey yok ama bunu o an kendime söyleyemiyorum. adam çalmayı bitirdiği zaman ben rahatlıyorum.

yine lisede yaşadığım bir anım vardır. lütfen yanlış anlamayın, müzikle ilgilenen insanlara kesinlikle bir ön yargım veya antipatim yok. ama bir gün ben daha lise 2'de okurken cansu diye bir arkadaşım vardı. kıza birşey sormak için yanına gittim, sorumu sordum. soruyu bitirmemle beraber kız şarkı söylemeye başladı. o an o kadar kötü oldum ki, içimden kıza "sus" demek geliyor ama diyemiyorum. çünkü dersem eğer kız bana darılacak. sonra gülümseyerek sorumu tekrarlayınca bıraktı şarkı söylemeyi. ama ben, o şarkı söylemeye başladığı anda utancımdan yerin dibine girdim. bu neden böyle oldu anlayamıyorum.