sadri alışık

bir filminde geçiyordu. nubar terziyan evsiz, barksız, görünümünde gizli hafiye karakterini oynuyordu. sadri alışık sokakta onu görüyor, içi acıyor ve elindeki yemeği ona veriyor, nubar terziyan da şöyle diyordu;

- bu bana mı?
- tabi sana ya bey baba! biz boşuna fukara olmadık! hadi eyvallah!

"biz boşuna fukara olmadık" bu sahne benim için çok önemlidir aklımın bir köşesinde bu ses ara ara yankılanır, hatırlar dururum. "biz boşuna fukara olmadık" işte bu insanın bir cümle ile yüreğini cesurca beyan etmesi.