benim. sokaktaki yapışkan veletler abuk subuk oyunlara meraklı kızlardan hep nefret ettım. altı yasıma kadar tek arkadasım vardı o da erkektı. sonrasında tasınınca ergenlıge kadar sokakta oynamadım. kıtap okudum, kendı kendıme oyun oynadım, verdım hayal gucune verdım resıme kendımı. onlar hepsı bılmem ne bok dınlerken senfonik metal falan dınlemeye basladım, kendıme kaygılar falan yaratıp onlarla ugrastım. o kafıle hala gozumde gerızekalı. neyse ıste boyle de obsesıf bombok bırı oldum buyuyunce. bırakın oynasın piçler.
