bukalemundan mektuplar

merhaba ceren, senin amacın ne sorularına maruz kalmama yol açan kadın; hayatın amacı son bulmaktır. benim amacım seninle son bulması değil, seninle başlaması değil. ben amaçsızca sarıldım sana. güzelliklere sarılmak istemek gibi haketmediğim eğilimlerim var...

toplama organlardan derlenmiş, derme ve çatma çin malı bir insan müsveddesiyim ben. ruhumun hamuru kerat vaktinde yoğrulurken güneş tutulmasının sersemletici karanlık ışığına maruz kalmış.

ben bu hayata, burayı daha da kirletmek için gelmiş bir atık maddeyim, illegal topraklara gömülmeliyim. ben hayatları mahvetmek için ortalığa salınmış vebalı bir mikrobum. kendi hayatım dahil pek çok hayat çöplüklerimde boğuldu. arkamda alınmış ahlarda kurulu bir karabasan ordusu var. ben , tiksinerek bakılası bir böceğim, midelerini kabartırırım ruhların.

hiçbir kadının gerçek mutluluğu olamadım. kimseyi layıkıyla sevemedim..
gerçek mutluluğum olacak o kadın hiçbir zaman çıkmadı karşıma. kimsenin hayatının merkezindeki kişi olamadan yaşlandım.

etrafımdaki mutlulukları izlemekten başım dönerken alıştım kendi mutsuzluğuma. ve yalnızlık tek gerçek yarim oldu ömrüm boyunca. dermanı bulunamayan, selası okunamayan zavallı yalnızlığım. ne çok düşündüm ben senin üzerine. seni düşündüğüm kadar hiçbir kadını düşünmedim yalnızlığım. oysa ben hep düşünürüm kadınları,
yine de yetişemezler sana.

kalemlerimin kölesiyim. tek gücüm, hayata diyecek birkaç çift sözümün olması.

android dünyada cahil kalmak isteyen bir piçim ben. pislik ruhuma işlemiş bir olgu, yıkanarak arınamıyorum.

ben bir kaybetme ve acı figürüyüm. şefkate olan ihtiyacımdan kıvransam da,

bu mutlulukları kendime hiç yakıştıramıyorum...