bir fahişenin, fahişe gibi davranmadığı her tablodur aslında. onlar da doğarlar, yaşarlar, büyürler, ölürler.
masumiyet aranamaz onun yaptıklarında evet, ahlak, din, kültür yasalarımıza aykırıdır. fahişelik bir meslek olarak bile kabul edilemez. çocuğunun beyaz şeysinden bahsetmek biraz da duygu sömürüsüdür, arabeskdir.
netice itibarı ile onlar da topluma kazandırılmalı, ruhlarını yerine getirmede yardımcı olunmalıdır. çünkü onlar da insandır, belki yaptıkları kör cahillk belki zorla yapıyorlar. ama insanlar
ama asıl olay şudur, ne kadar ahlaksızca da olsa bir mesleğin çalışanları toplumdan dışlanamaz, memur hiç mi rüşvet almıyor, hiç mi işten kaçmıyoruz, yalan söylemeyen var mı aramızda? genelev maceralarımızı herkeslere hede höde anlatıyoruz, biz ahlaksız değiliz de onlar mı fahişe?
durumu konumu ne olursa olsun, her suçlunun bir öteki yüzü vardır. bir masum yüzü vardır. suçlu ilan etmek yerine, onları kazanmak erdemdir.
(bkz: kim olursan ol yine gel)
