tamam güvenmek istiyorsun, bir kez daha deneyeyim diyorsun ama yine güvenmemen gerektiğini bir güzel gösteriyorlar sana.
sadece gülümsemek bile ne kadar zor, ne kadar güven isteyen bir şey. sonra hep etrafımıza duvar örüyoruz. hep korumaya çalışıyoruz kendimizi insanlardan, çoğu zaman hiç gerek bile yokken.
mesela hep suçluluk duyarım tanımasam da bir insana hakettiği saygıyı, sevgiyi gösteremediğimde. gülümsemek isteyip, iyi davranmak isteyip de kendimi durdurduğumda. ya iyi biriyse de yok yere tersliyorsam diye düşünürüm. ama ne yapalım, insan güvenemiyor işte.
sonra ne var, hep çatık kaşlar, hep kendini geri tutan adımlar. insanlarla iletişim kurulmuyor artık. çok zor. çünkü kimse iyi olmak istemiyor. bıktılar belki denemekten.
güvensizlik bizi kendimiz olmaktan geri tutan bir şey. ilacı, tedavisi, tamiri de yok bunun.
insan yediği kazıkları unutamadıkça, yeni bir sayfa açması olanaksız.
artık kimseye güvenmiyoruz, kendimize bile. hazin ama gerçek. ve bence böyle de olması gerekiyor. herkes kendince haklı.
