2011 yılı. üniversite bitmişti. deliler gibi hazırlandığım bir sınav ve kesin gözüyle baktığım memuriyet. ben hep başarılı olmuştum. o güne kadar hayatım benim elimdeydi istediğim şekli verebiliyordum. kendime güvenim tamdı. babam sınava gireceğim yere arabayı park ederken bir galeyan bir curcuna oldu ve kavga. babam biraz daha sakin olmalıydı ama olamadı. oysa o gün hiçbir aksilik olmamalıydı. çok emek vermiştim o sınava. olan biteni izlerken nefes alamadığımı fark ettim. aldığımda ciğerlerim acıyordu. gözlerimden yaşlar geldi. bu kez de aldığım nefesi geri veremiyor kesik kesik nefes alıyordum sürekli. kavga duruldu herkes işine baktı. babam ve annem yanımda, şoktaydı. stres yüzünden böyle oldu geçer merak etmeyin dedim. o kadar hazırlandığım sınava ağlayarak girdim. sınav salonundaki herkes gönüllü olarak ösym peçetesini bana verdi. ben de onları rahatsız etmemek için sessiz sessiz ve istemsizce ağladım. ve öğleden sonraki aşamada da bu durum böyle devam etti. eve geldik. hissizleşmiştim. sanki kalbim atmıyordu. en kötü deneme sınavımdan bile daha kötü geçen bu sınavın geri dönüşü yoktu. 1 yılım boşa gitmişti. bir gece saat 3 te aniden uyandım. sırtımın fena ağrıdığını, kalbimin sıkıştığını hissettim..kuru kuru ve durmaksızın öksürmeye başladım. babam acile götürdü oksijen maskesi ve serum bağladılar. göğüs hastalıkları, hematoloji gibi birimlere gönderildim. çuval gibi yığılıyordum her yere. birtakım üfleme testlerinden sonra göğüs hastalıkları uzmanı bana ağır astımlı olduğumu hareketlerimi kısıtlamam gerektiğini söyleyip bi torba ilaç ve egzersiz verdi. gözlerimin altı ilaçlardan morarmaya başlamıştı. 4 ay böyle geçti. hiçbir iyileşme yoktu aksine habire kötüleşiyordu. bu arada sınav sonucu da açıklanmış kazanamamıştım. o gece yine acile gittik ve yine damarımdan serum verildi, solunum maskem takıldı. hastanede diğer hastalarla sohbet ederken bir hastane önerisi geldi. bizim gittiğimiz hastane en iyisiydi. başka hastanelere gitmeyi düşünmemiştik bile. neyse önerilen hastanede bi doktor bana 1 hafta ilaç kullanma sonra yine gel dedi. o hafta benim için çok zor geçmişti. artık ilaçlar olmadan yaşayamayacağımı düşünüyordum çünkü. kadın birsürü test yaptı bt çekildi. ve ilk kez o soru soruldu bana. son zamanlarda hayatında younda gitmeyen bişeyler oldu mu? olmadı, iyileşeyim bana yeter dedim. kestirip attım. nefes alamıyordum bir an önce ilaç kullanmalıydım. sen astım falan değilsin dedi. şimdi seni bi psikoloğa yönlendireceğim, alanında çok iyidir demesiyle sen bu işten bişey anlamıyorsun diye bağırıp muayenehaneden çekip gitmem bir oldu. yarım saat sonra babam beni o muayenehaneye geri getirdi bu kez doktor daha ılımlıydı. tamam psikolog yok sen o ilaçları bırakacaksın her hafta muayeneye geleceksin dedi. dediğini yaptım. ilaçları kullanmadıkça morluklar geçti. soluk yüzüm pembeleşti. gözlerim canlandı. gün geçtikçe iyileşiyordum. ama yine de korku içindeydim. o ilaçlar olmazsa ölebilirim düşüncesi beynimi kazıdığından sürekli yanımda taşıyordum. zamanla düzeldim. iyi hissttikçe moralim düzeldi. sosyal hayatım da.. tekrar hazırlanıp 2012 de yine sınava girdim ve atandım. şu an o hastalık hayatımda hiç olmamış gibi. yani astım bazen tamamen psikolojik olabilmektedir.. ilaçları kullanmadan önce bikaç doktora görünülmelidir.
