1957 yapımı, amerikan jüri sistemini eleştiren ama alttan alta önyargı konusu işleyen mükemmel ötesi film...
--spoiler--
Nereye giderseniz gidin önyargılarınız her zaman sizinle gelir. Henry Fonda'nın filmi özetleyecek nitelikteki bu cümlesi filmin temasını belirliyor. Filmde karakterlere isim vermek yerine, numara sisteminin kullanılması belli bir jüriyi değil, sistemdeki bütün jürilerin önlerindeki yargılamalara bu şekilde yaklaştığını bize göstermek istiyor.
Gencecik bir çocuğun idam edilmek üzere olması ve buna karar verecek olanların pek konuyla alakalı olmaması, kiminin akşama kız arkadşıyla yiyeceği yemeği, kiminin bowling maçını, kiminin futbol maçını düşünmesi, birileri için insan hayatının ne kadar değersiz olduğunu gösteriyor. Bu tiplere göre toplumun vicdanını rahatlatmak, adaletin sağlanmasından daha önemli bir konu olarak gözüküyor. Bu bir görev olarak görülüyor ve görevin bir an önce yerine getirilmesi için maddi gerçeğin araştırılması hiçe sayılıyor. Oysa toplumun vicdanının, adalet ile sağlanabileceği herkes tarafından gözden kaçırılıyor.
Bir kişi dışında... Henry Fonda abimiz olaya müdahale ediyor ve bu konunun tartışılmasını istiyor. Kendisinin isteği çoğunluk tarafından kabul görmese de, jüri üyelerini yavaş yavaş kendi tarafına çekmeye başlıyor. işte tam bu noktadan sonra artık önyargı denen meretin ne demek olduğunu ve nelere yol açabileceğini görüyoruz.
Zannedersem film tek kamerayla çekilmiş, bu da filme ayrı bir güzellik katıyor ve sanki o sırada oradaymışsınız hissi yaratıyor.
--spoiler--
Jüri sistemidir, kıldır, tüydür deyip atlanılmaması gereken bir film. Özellikle şu dönem Türkiye'sindeki adalet yapısını düşünecek olursak, önyargılarımız ve kendi mastürbasyonumuz uğrana kimlerin ne çileler çektiğini ve nasıl bir adalet anlayışına maruz kaldığını görebiliriz.
