annemden:
1)patlıcan yemeği yemediğim için 4 yaşındayken dayak yemiştim. bu yüzden hala da yemem.
2)babamın 7'sindeydi. 12 yaşındaydım. ev tıka basa doluydu. yemek yemek istemediğim için annem kalabalık içinde beni saçımdan süreyerek sofraya atmıştı. o kalabalıkta o kadar utanmıştım ki. ne bir şey diyebildim ne direnç gösterebildim. kardeşim de küçüktü. hırsını benden almasına izin verdim. misafirlerde sanırım öyle uygun görmüşlerdi. kimse engellemeye çalışmadı.
babamdan:
o zamanlar anneannem felç geçirdiği için anneannem ve dedem bizde kalıyorlar. benden 2 yaş küçük erkek kardeşim ve ben de kedi köpek gibiyiz anlaşamıyoruz. babam da ısrarla ikaz ediyor. ses çıkarmayın rahatsız olmasınlar diyor. neyse biz dayanamadık yine girdik birbirimize babam da dayanamadı. çağırdı bizi yanına. çok mu kavga etmek istiyorsunuz. hadi seamea vur bir tane dedi. vurmazsan ben vurucam. vurdum. daha sert dedi yoksa bak ben vuruyorum. elim ayağım titriyor vuramıyorum. deli gibi de korkuyorum. sonra sıra kardeşime geldi. ben de bir süre zoraki tokat yedim. yediğim ve attığım en kötü dayaktı sanırım.
kardeşimden:
ergenlik dönemimizdeydi.izlemek istediğim dizi için ısrar edince. önce yüzüme elindeki sıcak çayı attı. sonra saçımın altıda biri elinde kalıncaya kadar yoldu.
aslında en çok dayağı kendisinden yemişimdir. bir kere kendimi korumak için-üniversitedeyim- kendimi salona kitleyip polisi bile aramışlığım var. kıyıpta veremedim o ayrı.
