evden dışarı çıkıyorum, kendimi sahtekar gibi hissederken rahat olmamı beklemeyin benden. allah'ım o kadar fazla uykusuzum ki; kendimi ömür boyu hiç uyumamış hissediyorum. sonra yolda andaç'ı görüyorum. andaç liseden tanıdığım. onu dört yıldır tanıyorum ama sadece selamlaşıyoruz. belki bir kez konuşmuşuzdur, belki de hiç. beni görüyor ve selam veriyor, selamını alıyorum ve yoluma devam ediyorum. bir an için her şeyi unutup andaç'tan niçin nefret ettiğimi düşünüyorum. bir insanı yıllar sonra düşünürsünüz ve ben bu mahluktan nefret ediyorum dersiniz, sonra niçin nefret ettiğinizi düşünürsünüz ama asla aklınıza gelmez. çünkü nefret etmek istersiniz.
aslında andaç'la olan trajedimiz tamamen tek taraflı. lütfen ben bunları anlatırken bana salak muamelesi yapmayın. andaç hayatımda duyduğum en güzel erkek ismiydi. ve oğlum olursa ona andaç ismini koyacağıma yemin edebilirdim. ama sonra ben onunla, yani andaç'la tanışıyorum. andaç pelin'le tanışıyor, pelin benimle tanışmıyor. ben pelin'i seviyorum, andaç da pelin'i seviyor. ama pelin, andaç'ı seviyor. sonra işte ben andaç'tan nefret ediyorum. sonra da bu isimden.
