hayatın ne kadar kısa ve kolay kaybedilebilir olduğunu anlayan yazar. gelen acı bir fren sesinin ardından çarpma sesinin verdiği his ve bir anda yüzünüzü dönüp oraya doğru koşma isteği. en sevdiğiniz insanlardan biri, az önce şakalaştığın, dalga geçtiğin ve biraz da alkolün etkisiyle yapmayacağın şeylere giriştiğin insanın arabasını sürdüğü yoldan dumanlar çıkıyorsa, yanına koşana kadar geçen 25-30 saniyelik zamanda nolur bir şey olmasın diye geçirirsiniz içinizden. az önce sarılıp teselli ettiğin adam, dokuz on saniyede saatte 100 kilometreye ulaşan ve daha da acımasız olabilecek olan bir canavarın içinde sıkışmış ya da daha kötüsü bile olabilirmiş. yanına gidersiniz hala koşa koşa, o da tam o sırada sizi arıyordur zaten, sarılırsınız ama bu kez değerini daha da anlayarak, daha da sımsıkı. sevdikleriniz yanınızdayken ya da olamasalar da kalpleriniz eleleyken hiçbir şeyin hayattan daha değerli olmadığının farkına varırsınız. gündüz ve gece kavramını kaybettiğiniz o anlarda, uyumasın diye başında beklersiniz. pişmanlığın gösterdiği boy, kendi boyunuzu kat kat aşar. ancak hala sarılabildiğinizi, hiçbir probleminin olmadığını anladığınız anda ulaştığınız rahatlık tarif edilemezdir o sıkıntının arasında. dün gece bunların hepsini yaşayıp tecrübe eden yazardır.
bu olay dışında da pişmanlıklarının tümü için özür dileyen yazardır. *
