kendimi bildim bileli vasat bir hayatım var. ailem ve ben sanki günü geçirmek için yaşıyoruz. kendime ait zevklerim, hobilerim yok. beklentilerimi düşük tutuyorum ki, kırılmayayım. kimseden hiçbir şey istemiyorum, insanların benim için bir şey yapmasından korkuyorum. her yenildiğimde, her mutsuzluğumda, insanların bana "merak etme, bence sen çok iyi yerlere geleceksin, çok mutlu olacaksın" demesine alıştım artık. hiç iyi olduğunu görmedim ama. sağlığımız, sıhhatimiz yerinde çok şükür. ama o kadar. yine yeniliyorum, yine sürünüyorum. hep hayatı ıskalıyorum işte. hep yarınların güzel olacağını umuyorum. bugünlerde dünlerin yarınlarıydı oysa. artık atmalıyım kafamdan bu fikri. evet.
