biz çocukken

Çocukken basittik. dünya komik bir gerçeklik, hayaller oyunların bahanesiydi.
sokaklarda ağaçlar ve yollar, evlerde kahkahalar ve rüyalar yaşardı. sonu olmayan masallar anlatırdık sıkılmadan. zamanın nerede oturduğunu bilmezdik. herkes çok büyük, ölüm imkansızdı.

sonra bir gün korkular doldu evimizin odalarına. yalnnızlık, çaresizlik, sessizlik getirdi yanında. bombalar düşlerimizi yıktı, dinamitler tutkuları uçurdu. mecburiyet oldu yaşama nedenimiz. bir de kahrolası inancımız.

"dünyaya hoşgeldin genç adam. yazları sıcak, kışları soğuktur. yuvarlak, ıslak ve kalabalıktır. ve taş çatlasa joe burada yüz yıl kadar bir zaman kaldı. bildiğim tek bir kural var: kahretsin joe nazik olmak zorundayız."