sözlük yazarlarının itirafları

kendi kendime yalnızlığa alışmıştım aslında sözlük. aşk olmadan da yaşaya bileceğime inandırmıştım kendimi. aslında her şey gayet iyi gidiyordu. aşk konusundaki eksikliğimi eskilerden gidermeye çalışıyordum, yeri geldiğinde. kendimi gerçekten yalnız ve sevgiye muhtaç hissettiğimde. bu duruma o kadar alışmıştım ki, başkasının olabileceğini düşünememiştim. ta ki geçtiğimiz ekim ayına kadar. onunla tanışmak istemedim başlar da, sebebi sadece olmayacağına inanmamdı. ama yok istemeyerekte olsa tanışmıştım onunla. başlarda aklımda yoktu bile aramızda bir şey olabileceği. ardından ilk adım geldi ondan, derken ikinci adım. bir anda kendimi onunla güzel bir akşam geçirirken buldum. bunları yaşadıktan sonra artık sadece onu istediğimi fark ettim. sadece o olsa da bana yeticekti belki de. devam ettik biraz daha bunları ona söyleyemeden. sonra soğukluk başladı. anlayamadığım gibi, inanamamıştım da. bir çocuğun yeni ve en çok sevdiği oyuncağı gibi olmuştu. peki ya çocuk onu kaybederse? beklemeye devam ettim, bir şekilde düzelebileceğine inanarak. ardından gittiğini anladım, "dur" diyemeden. imkanım vardı aslında, demedim, diyemedim. bir iki gün sonra tekrar yalnızlığımı fark ettim. ama bu sefer yalnızlığa bağışıklık kazanmış biri değildim. günlerin ne kadar anlamsız olduğunu fark ettim, hayattan bir zevk alamadan, belki de aslında yaşamadığımı fark ettim. buna yaşamak denmez di tabi. tekrar başa sardı hayat, yalnızlığa olan bağışıklığımı geri alana dek. peki, neden hayatıma girip, her şeyi mahvedip, hiç bir şey yokmuş gibi uzaklaştın? lütfen bu sefer daha çabuk atlatıyım...