sıkıntı çekmeden, zorluklara katlanıp üstesinden gelmeden olgunlaşılmıyor, ilerleyemiyor insan. filminden en çok aklımda kalan ve iz bırakan 'acı'ydı. çıktıkları bu uzun ve meşakatli yolculuk süresince gittikleri her yerde, karşılaştıkları insanların yüzlerinde acının izlerini görüyoruz. genç chenin de söylediği gibi çok adaletsizlik var bu dünya üzerinde. ve insanların büyük bir kısmı bunun farkında değil. ya da farkında olanlar yeterli oranda değil diyelim.
nereye, hangi ülkeye giderse gitsin insanların aynı yağmurlarla ıslandığını, benzer sıkıntılar ve uğraşlar içinde yaşamını sürdürmeye çalıştığını kısacası birbirlerinden farklı olmadıklarını görürüz. güce sahip olmaya çalışanlar ve elinde bulunduranlar savaşlar ve bölünmeleri isterler. insanları birbirlerine sürterler ısınabilmek için. bu ve daha fazla gerçeğin farkına varan ve bu yolda hayatları pahasına savaş veren şahsiyetler de vardır. ne yazık ki o yüce gönüllere ender rastlanır ve karanlığı hakim kılmak isteyen güçler yaydığı ışıktan rahatsız olup onu yok etmeye uğraşırlar. fakat akıllara işleyenlerin ölümü mümkün değildir.
hep istemişimdir filmdeki gibi en yakın arkadaşımla türkiye'yi baştan başa bisiklet ya da motosiklet ile gezmeyi. ülkemizdeki güzellikleri, sorunları ve insanların yaşam koşullarını çıplak gözle görmek ve içinde bulunmak eminim ki benzer bir fikri ve ruhani değişim ve gelişimi sağlayacaktır sağlıklı bir bünyede. ne yazık ki che kadar cesur değilim ve uğraşmam gereken bir takım başka sorunlar var...
