ilkokula başladığımda, süper yaramaz olduğum ve sınıfı harman yerine çevirdiğim için beni oylama yapmadan sınıf başkanı yapmak zorunda kalmıştı ööretmenlerim. gerçekten çok parlak bi fikirdi, şimdi yeni yeni uyanıyorum. uçan kuşlar gibi özgür olacakken sınıf başkanı olmak... gerçek bir eziyet bana... prangalar giymek gibi... sağa sola zıplayıp yaramazlık yapmak dururken, sınıfı susturmak zorundayım. asayişi sağlamak zorundayım. ööretmen yokken oturuyorum sınıfa karşı. sesim çıkmıyo tabi. herkes bana bakıyo. neden sesi çıkmıyo ki bunun der gibi, hadi coşsa da biz de kudursak der gibi. ööretmenler bi rahat bi rahat... bi zafer sarhoşu... ben konuşmayınca sınıftan çıt çıkmıyomuş meğer. sevinsem mi üzülsem mi bilememiştim. içimden "konuşun amk, konuşun da şenlik çıksın biraz" diyorum. ama tam bir paradoks. konuşmalara katılamamki. sınıf başkanıyım. susturmam lazım. kimse de konuşmuyoki zaten. bakmayın yüzüme bön bön be. bi kendiniz olun, bi çocukluğunuzun farkında olun lan. konuşun kaynatın ortamı laaaannn...
