Senaryo ve kurgu ikilemi ile, el yakmayan bir bütçe ile çok güzel film yapılırmış. iran sinemasının ne kadar sağlam olduğunu bir kez daha göstermiştir bana. Ancak bir artı da başrol oyuncuları Peyman ve Leila'ya.. Sanki o ailenin içindeymişsiniz gibi sizleri de olaya ortak ediyorlar bir an da. Çok başarılı oyunculuklara sahiplerdi. Konuyu fazla da derine inmeden psikolojik bir ikilem içerisinde bize sunuyor film. Filmde siyah veya beyaz renk yok. Bir tarafı kötüleyip bir tarafı temiz ilan edemiyorsunuz. Bu yüzden her karakter gri renkte gözümüzde.. Filmde hayata dair temel ahlaki ve sosyal sorunların neredeyse hemen hepsi masaya yatırılıyor ve kararı seyirce bırakılıyor. Filmin güzelliği de burda başlıyor sanırım. Seyirci hiçbir karakteri mutlak suçlu yada suçsuz göremiyor. Bütün bu sorunlarla kafanız o kadar meşgul oluyor ki filmin muğlak sonunu bile eleştiremiyorsunuz.
Olaylar sıradan aile mevzusu gibi seyrederken bir sıradışı olayı verip, senaryonun içine bazı ikilemler ekleyip izleyiciyi de filme katmışlar. Aslında izlerken de bir tarafı doğru buluyoruz doğal olarak.. Film bir sonra ki sahnede verdikleriyle bize karşı tarafın doğruluğuna inandırıyor. Bu yüzden bir süre sonra 'sonu merak uyandıran' bir film oluyor. Çünkü sizi kanaatsiz bırakıyor.. Herhangi bir yanılgı içine düşmek istemediğiniz için de yorum getiremiyorsunuz. Burada da bir kişinin dini inançları karar vermenize yardımcı oluyor. Vicdan insanın en büyük mahkemesidir.. Birilerinin baskıları ile birşeyi kabul etsek bile, bir süre sonra bize rahatsızlık vermeye başlar. Eğer inançlarımıza da aykırıysa bu içimizde duramaz bazı şeyler. Doğruluk, ahlak, aile bağı ve özellikle vicdan üzerine çok iyi bir hikaye görüyoruz.
Ancak filmin tek eksiği bence müzik. Olmazsa olmaz bir filmde. Dramatik bir müzikle o kadar etkileyici olabilirdi ki sormayın gitsin.. iran sinemasına saygım kat kat artmıştır. Eğer bu filmin tipik kadına baskı, sert dini düşünceler içeren unsurları vs. tarzında olacağını düşünüyorsanız, düşünmeyin. izleyin, etkilenin..
