Jeff Waters, Annihilator markası ile yıllardır thrash metal piyasasında taviz vermeden yoluna devam etmeye çalışıyor. Dediğim gibi, Annihilator bir marka hem de metal piysası için halen oldukça büyük ve heyecan verici. Jeff Waters garip ve yeteri kadar değer görmemiş bir kariyere sahip. Bir zamanlar "Alice in Hell", "Set the World on Fire" ve "Never, Neverland" ile şizo konsepti ile yarıp geçiren ve halen Annihilator'ın yüzde 80'ini oluşturduğuna inandığım bu üç şaheserden sonra Jeff Waters uzun bir süre yanlış tercihler yaptı. "King of The Kill" ve "Refresh the Demon" da davul hariç bütün enstrümanları çalıp, vokal yapıp, sadece davulu Randy Black'e emanet edip, kendini tekrarlayan, müziğine hiç bir yenilik getirmeyen albümler çıkardı. Gerçi yine acayip taş şarkılar yazabiliyordu ama konumuz albüm konsepti olunca başarızlık abidesiydi herif. inanın bütün herşeyi kendisinin icra ettiği (vokal dahil) "Remains"' albümünden aklımda kalan hiç bir şarkı yok. Bu albümden sonra Joe Comeau ve Curran Murphy'li kadro fanlara uzun süredir yakalayamadığı "grup" hissini yaşatsa da yine bir şeyler eksikti.
2004 yılına gelindiğinde Dave Padden isimli genç yetenek, açık ara en sevdiğim davulcu Mike Mangini hayvanı ve Curran Murphy ile o yıla damgasını vuran, mükemmel bir geri dönüş albümü çıkardı Annihilator. Balladlar bile "All For You" 'da geri dönmüştü. Oldukça iyi bir turnenin ardından zaman kaybetmeden "Schizo Deluxe" yayınlandı. Jeff Waters'a bir şeyler olduğu çok açıktı. Uzun bir süreden sonra ilk defa üst üste iki albümüyle büyülüyordu bizleri. Dave Padden, abilerinin 20 yıl önce yaptığı etkiyi bırakmıştı grubu sevenlerde.
2006 ortalarında yeni albümün "Metal" olacağı duyuruldu. Aynı gün Jeff "Sadece sert şarkılar barındıracak" dediğinde albümün ilk ikisi kadar etki yapmayacağını anlamıştım zaten. Jeff Loomis (Nevermore), Angela (Arch Enemy), Alexi Leiho (C.O.Bodom), Michael Amott (Arch E..) gibi metal dünyası için all star kabul edilebilecek bir kadronun da katkısı ile yapılan albüm malesef vasatın altında kalıyor. Clown Parade, Haunted ve Army of One'ın solo kısmı dışında ahım şahım şarkı yok albümde. Couple Suicide şimdiye kadar grubun yaptığı en yavşak ve groovy şarkı olmasının yanısıra bir o kadar da başarısız. Army of One, "Biz metalciyiz, Hep birlikteyiz" geyiği üzerine yazılmış bir şarkı. Aynısını yine buna benzer all star bir kadro kurup Destruction da yapmıştı zamanında. Böyle şeyler artık samimi gelmiyor bana ne yazık ki. Downright Dominate ortalama bir Annihilator şarkısı işte. Bilindik riffler ve sololar. Smothered acayip sıkıcı bir beste. Operation Annihilaton, Annihilator şarkılarından bir kolaj gibi. Ne sevmedim ne de dinlemek için arzuluyorum. Ve ben ne yazık ki diğer şarkılara gelmeden albümden bayıyorum.
Kısaca, 30 dk sonra bayan, sıkıcı, bol bol geçmişten izler barındıran ve en önemlisi konuk sanatçıların etkisinin nerde olduğu anlaşılmayan bir Annihilator albümü. Jeff Waters'ın huyunu suyunu çok iyi bildiğim için çok daha iyi albümlerle bizi karşılayacağına eminim. Ama bu olmamış.
