sene iki sene önce, herkes yurda kendi memleketinden bir şeyler getirecekti. lan dedim ben de havlu mu götürsem, sonra vazgeçtim kestane şekeri almaya karar verdim. bastım parayı aldım en pahalısından, zengin piçi oktay gibi yurduma mutlu ve mesut komiser bir şekilde giderken arkadaşlarımın kestane şekerine bayılacaklarını düşünüyordum. neyse ki efendim, yurda vardım. börekler kekler falan filan. ben de çıkardım kestane şekerini. herkes bir tane aldı. sonra hiç kimse bir tane daha almadı lan. çok şekerliymiş. çok tatlıymış. boğulacakları gelmiş. püh allah belanızı vermesin dedim. bir tanesi de demesin mi, kestanenin üzerine şerbet dökmüşler al sana kestane şekeri diye. bu tez aklıma yattı. hakikaten de öyleydi. ben de tadına baktım ardından. lan dedim bu ne! bildiğin şekeri kestane şekerine bandırmışlar. püh allah belanızı vermesin dedim yine. sonra bir tane daha yedim. ondan sonra da karar verdim. hakikaten kestane şekerinde bir cacık yok. o kadan da para vermiştim. bundan sonra giderken şeftali götüreceğim.
