çünkü türk insanı aza kanaat getirmeyi öğrenmiştir. öğretmişlerdir. azıcık aşım, kaygısız başım diye atasözü olan bir millet öyle kolay kolay ayaklanmaz.
baktın çok mu sesi çıkmaya başladı halkın atarsın önüne kömür, makarna. çocuklarına top atarsın oyuncak bebek atarsın dünyanın en iyi yöneticisi olursun.
öyle mallaştırırsın ki halkı, hükümetin yapmakla yükümlü olduğu işler bile onlara hediye gibi gelir.
-bak adamlar çalışıyor duble yol yapıyor der, ne güzel hükümet bu köyümüze yol yaptı, elektrik getirdi der. kapımıza kadar erzağımızı getiriyor der. açılışlarda (köpeğin önüne kemik atar gibi) hediyeler dağıtıyor der. der de der.
sonra türk halkı televizyonu çok sever. ülkede işler kızıştı mı çok mu şehit veriliyor çok mu zam yapılıyor. koyarsın bir futbol operasyonu, yurt dışında bir artizlik yaparsın, birkaç küçük yılanın başını ezersin ohh tamam oyalanır onlar.
aynı diziyi, haberleri, gündüz kuşağı programlarını uzuun uzuun yayınlarsın. herkes seyreder. türk halkı seyreder. ölümleri, kavgaları, kazaları, dünyayı... hep seyreder, kıçını kaldıramadğı için ayaklanamaz.
