insanın bildiğini sandığı söz ve davranışlarının hakikati ile karşılaştığında yaşadığı ruh halidir.
insanoğlunun ruh dünyası irdelenmeyle bitmeyecek bir derya gibidir. yaşadığı andaki, fikirleri, dünya görüşü, verdiği kıymet hükümleri sanki "mutlak doğru"lardan kendisine verilmiş bir ilham kaynağıdır. kendini tatmin ettiği bu doğrularla birlikte içinde biriktirdiği hırslar, bazen insana hiç tahmin bile edemeyeceği öyle yanlışlıklar yaptırır ki, bunlar bazen felaketlere yol açar.
yine insana ait bir duygu beliriverir: pişmanlık! bilinmeze doğru açıldığı fikir ve hırs teknesi, kendi doğrularının deryasında batmıştır.
pişmanlık, insana ait bir vasıf ve bir erdemdir. her insan eninde sonunda yaptığı hatanın pişmanlığını duymaya mahkumdur. yeter ki yerinde ve zamanında olsun. teknesiyle yol aldığı ummanın çıkmazını farkedebilme kabiliyeti de insanın vasfıdır. işte gerçek pişmanlık ki orada başlar. insanı olgunlaştırır ve hayatın rotası yeniden belirlenir.
tekne devrildikten sonraki ruh hali de pişmanlık mefhumunu açıklar. ancak başına "faydasız" sıfatını kullanmak gerekir.
yaşadığımız hayatın her kademesinde karşımıza çıkabilecek kaçınılmaz bir hakikattir pişmanlık.
