bazıları çok sebepsizdi aslında. insanın karakterinin gelişiminde en büyük etkiyi dayakçı eğitim gösterir. bizi zamanında çok dövdüler anneler babalar öğretmenler büyükler ama ezildik piştik adam olduk. şimdi ise ben dayak yedim çocuğum yemeyecek dayağa karşıyız diyen ailelerin inanılmaz büyük bir çoğunluğu çocuklarına laf geçiremiyor bezelye kadar çocuğun alay konusu oluyor. anneler babalar küçücük çocukların köpeği oluyor. izahsa izah konuşmaksa konuşmak ama yeriyse dayakta gerekli diye düşünüyorum. hayatımda en nefret ettiğim çocuk türüdür çok bilmiş büyümüşte küçülmüş şımarık bebeler. ama şimdi her yerdeler. ben yiyemedim ben oynayamadım ben giyemedim çocuğum görsün bunları diyen ebeveynler çocuklarının arpalarını fazla tutup leş gibi şımarık çocuklar yetiştiriyorlar.
