zeki demirkubuz "benim son 20 yılda seyrettiğim en büyük filmdi." diyor. bunun üzerine çok fazla konuşmayada gerek yok sanırım. yinede bir kaç şey söylemek lazım.
filmin ana hikayesi bir karı kocanın boşanma mücadeleleri üzerine kurgulanmış. fakat filmin iç hikayesi daha çok bu boşanmanın yaratacağı anomi sonucunda insanların-yaşlısıyla, genciyle- bu ayrılıktan nasıl etkileneceği ve bunun nelere sebep olabileceği ile ilgili. filmin kurgusuyla alakalı çok ilginç bir yönü var. ortada hukuk dışı bir durum var fakat hemen hemen herkes haklı ve kendine göre sağlam gerekçeleri var. hiç bir karaktere sen tamamen maddi menfaat gözetiyorsun onun için haksız ifadelerde bulunuyorsun diyemiyorsun. filmin hemen her karesi bir olayla bağlantılandırılmış. kurgu açık vermiyor bu anlamda.
filmin etkileyici bir kaç yönünden biriside şu; film müslümanlara özelliklede iranlılara karşı hali hazırda mevcut olan bir kaba-saba, medeniyet nasipsizleri algısını yerle bir ediyor, ve yönetmen ülkesinin çok kaliteli bir tahşidatını yapıyor. özellikle nader in kızına olan düşkünlüğü, karısına olan özgürlükçü tavrı, babasına olan sevgisi ve saygısı, ve hak aramadaki o inanılmaz inadı örnek bir karakter olmasını sağlıyor bence.
hikayenin sonunun boş bırakılmış olması zannımca metaforik bir anlam içermektedir. eğer yönetmen nader in babasını yaşlanmış otoriter iran rejimi olarak düşünmüşse, gelecek nesil ya anne tarafını-kaçan, korkan- seçecek ve kısmen refah içinde yaşayacak, yada baba tarafını- savaşan, gelenekçi- seçerek zor içinde fakat dağılmadan bir arada yaşamayı tercih edecektir. sonuç olarak gözlü yaşlı bir yeni nesilden seçim yapması bekleniyor.
