sonunu sevmeyeceğimi de biliyordum, git derken ! der yalın.
nedne yapar insan bilmem, neden bile bile kendi canına kast eder. kızgınlıklar, kırgınlıklar. hırçınlıklar çokça. sonra pişmanlıklar, pişmanlıklar.
köpek gibi yalnızlıklar.
ağlaya ağlaya ağlayamamalar.
azıcık onu andırıyor diye, saçma sapan bir insana katlanmalar.
telefonu eline almalar, yazmalar yazmalar ve yazmalar. ama asla gönderememeler.
boğazın düğümlenmesi, ciğerin parelenmesi, küçük burnun üşümesi ama asla kimse tarafından öpülmemesi.
acı her hafiflediğinde, bir çift bakış, bir tek hatıra ile közlenmesi, acıması, çok acıması.
ne oldu ne bitti bilemeden, bittiği yerde beklerken hala, onun hayatına devam etmesi.
devam etmekle kalmayıp, yerinize birini koyabilmesi ve size eski günlerin sıcaklığı, ayrılığın soğukluğu ile arkadaştan bozma bakışları.
siz bakmaya bile kıyamazken, kırmaya, onun belki de hiç değmeyecek, onu "o kadar da" sevmeyen birini baştacı etmesi.
